Als het leven een kralenketting van dagen was, dan zouden de kralen van de afgelopen week niet erg kleurrijk zijn. Op een zondagmiddag als deze kijk ik terug op de week. Niet louter uit melancholie, maar ook omdat ik geen zin hebt dat te doen wat moet gebeuren. En dan bedoel ik niet alleen douchen (al moet dat beslist ook gebeuren), maar vooral schoolwerk.
Het is zo’n raar dilemma: als je weet dat het goed afloopt, wat je ook doet, moet je je dan nog inspannen? In dit geval gaat het om iets concreets. De afgelopen opdrachten hebben ik en m’n practicumpartner zo goed gedaan, dat zelfs als we nu alles verknoeien we het vak nog halen. Maar ik dacht stiekem ook aan grotere dingen toen ik dat schreef. Ondeugend als ik ben.
Mensen die geloven in een leven hierna staan misschien wel voor het zelfde vraagstuk. Als je weet dat op dit leven iets veel mooiers volgt, verdoe je dan niet eigenlijk je tijd door er hier nog wat van te maken? Ik woon op de vierde. Misschien moet ik gewoon m’n raam uit springen en wachten op de geneugten van het moois dat erop volgt?